Ik houd mijn ogen gesloten, als de muziek langzaam wegsterft. Ik hoor wat geschuifel en gerommel, maar ben er gewoon nog even niet. Tot E. haar handen op mijn arm legt. Ik glimlach. E. lacht. Ze weet dat ik wakker ben. Anderhalf uur eerder stap ik haar praktijkruimte binnen. Een fijne plek. Prettige temperatuur, discrete rolgordijnen, warm hout tot in de nok. Langs de ene lange zijde boeken, een mooi Boeddhabeeld, waxinelichtjes en essentiële oliën. Aan de andere zijde een stijlvol keukenblok. Voor thee en praktisch handenwassen. Centraal in de ruimte staat een comfortabele massagetafel. Vandaag is de derde keer dat ik erop mag plaatsnemen. Ik kijk er al bijna een hele week naar uit. Een paar weken na mijn kankerdiagnose kreeg ik een gouden tip van een ervaringsdeskundige vriendin: zij raadde mij oncologische massage aan. Googlen op die zoektermen in mijn regio bracht mij bij E. Mijn bloedwaarden zijn te laag voor een lichaamsmassage. Maar in deze aanrakingsarme Coronatijd is het fijn dat E. na een persoonlijk gesprek over mijn huidige situatie, voorstelt mijn voeten, handen en hoofd heel zacht aan te raken met rustgevende oliën. ‘Ja, heel graag!’